قتصاد مقاومتی تنها راه ادامه روند پیشرفت ایران اسلامی است” این جمله رهبر بصیر و فرزانه انقلاب حداقل وظیفه ای را که به دنبال دارد دانستن چیستی اقتصاد مقاومتی و وظایف ما در آن است.

اقتصاد مقاومتی برخلاف ریاضت اقتصادی اروپا در اسپانیا و ایتالیا و یونان و… که در آن حقوق کارمندان و کارکنان کاهش و مالیات افزایش می یابد و فشار بر مردم بیشتر می شود ،اقتصادی است خودکفا ،پویا، بومی، درونزا، علمی، دینی و منعطف که در شرایط تحریم و جنگ اقتصادی مقاومت و اقتدار لازم را داشته و تسلیم نمی شود و تهدیدها را به فرصت تبدیل می کند و کمترین فشار بر مردم وارد می شود. سازنده این اقتصاد نیز مردمی هستند که…

به فرمایش رهبر فرزانه انقلاب در یک پیچ تند تاریخی قرار دارند که با عبور از آن به قله های پیشرفت می رسند. ملتی امیدوار و سخت کوش که با تمام سنگ اندازی و دشمنی های صورت گرفته توانسته در فناوری های پیشرفته ای مانند نانو تکنولوژی، سلول های بنیادی،هسته ای و لیزر در زمره 10 کشور  برتر جهان باشد وبر اساس مطالعات پایگاه اسکوپوس هلند در تولید علم به رتبه شانزدهم  جهان دست یابد و با این وجود ذره ای از آرمان ها و اصول خود نیز کوتاه نیامده است.

اقتصاد مقاومتی اقتصادی مبتنی بر درآمد حاصل از تولید ملی به جای ثروت های ملی مانند نفت است که می تواند در شرایط بحرانی مانند تحریم با تکیه بر توانایی تولیدکنندگان و دانش متخصصانش نیازمندیهای خود به کالا و فناوری را مرتفع سازد

دارایی این اقتصاد از جنس علم و تکنولوژی است نه پول و ثروت های ملی مانند نفت و گاز به همین دلیل راهزن تحریم حداکثر می تواند سرعت حرکت این قافله را کاهش دهد ولی نمی تواند دستبرد آنچنانی به سرمایه های اصلی آن بزند.

واما وظیفه ما(اعم از مردم ومسئولین) در اقصاد مقاومتی چیست؟

1-خرید کالای ایرانی وپرهیز از خریدکالای خارجی:خرید کالای ایرانی تهدید را به فرصت تبدیل می کند!خریدکالای داخلی ضامن اشتغال جوانان،خودکفایی وعدم وابستگی اقتصادی،اقتدارسیاسی واقتصادی وامنیتی،مهم ترین عامل رشد اقتصادی،رقابتی شدن تولیدات داخلی ودر نتیجه افزایش کیفیت کالاهای ایرانی ودر نهایت رشد اقتصادی کشورمان است.مردم ژاپن کالای گرانتر وکم کیفیت تر ژاپنی را بر کالای خارجی ترجیح می دهند.طبق آمار ها 50% مردم فرانسه حاضر به پرداخت مبلغی بالاتر برای کالاهای داخلی خود می باشند. چرا؟

چون می دانند اقتصاد مانند یک زنجیر است که در آن درآمد های ما به هم وابسته اند.برای مثال اگر من که تولید کننده کفش هستم، ماشین ، لباس ، لوازم خانگی و … ایرانی نخرم کارگر و صاحب سرمایه آن کارخانه هم درآمد کافی برای خرید کفش تولیدی من را ندارد و چون درآمد سالانه تولیدکنندگان کم می شود عملا مالیات چندانی هم نصیب دولت نمی شود که صرف امور عمومی مانند آموزش و پرورش و بهداشت یا افزایش حقوق کارمندان خود نماید.این را اضافه کنید به این موضوع اساسی که با خرید هر وسیله خارجی در واقع شما به ایجاد یک شغل در آن کشور کمک کرده اید و یک موقعیت شغلی که می توانست نصیب فرزند شما گردد را از بین برده اید.بنابراین مهم ترین راهبرد در اقتصاد مقاومتی خرید کالای ایرانی است که نهایتا تقویت عزت  ملی را هم به دنبال خواهد داشت.

2-قناعت وصرفه جویی وپرهیز از اسراف وتبذیر:متاسفانه ما ملت مسرفی هستیم ودر آب وبرق وگاز ولباس ومیوه وبنزین و… وچندین برابر میانگین جهانی مصرف می کنیم.در شرایط تحریم بایستی تاحد امکان صرفه جویی داشته باشیم وقدر سرمایه های ملی را بدانیم.تجمل گرایی و مصرف زدگی آفتی است که سبک زندگی اکثر ایرانیان را تهدید می کند.باید هدفمند وبراساس نیاز خریداری ومصرف کنیم تا دستمان به سوی بیگانگان دراز نشود.

3-پس اندازهای خود را در بخش های تولیدی و مولد سرمایه گذاری کنیم نه دلالی : در ایالات متحده و اروپا به ترتیب 60 و 50 درصد سرمایه مورد نیاز شرکتها از طریق سرمایه گذاری مردم در بانک ها،اوراق بهادار و بازار سهام تامین می شود که این خود کمک بزرگی به تولید در این کشورها می کند. اما در ایران حداکثر 10 درصد سرمایه ها در تولید و مابقی در امور دلالی و واسطه گری ویا خرید کالاهای سرمایه ای مانند طلا و ارزمصرف می گردد  .

حاصل کار رکود تورمی است یعنی به دلیل افزایش تقاضا و کاهش عرضه به دلیل نبود تولید متناسب با آن در کشور قیمت ها مرتبا افزایش می یابد.در این شرایط دولت مجبور به افزایش واردات می شود این کار  خروج ارز از کشور و کاهش ارزش پول ملی را به دنبال دارد که منجر به گرانی های مضاعف می گردد موضوغ زمانی حادتر می شود که بدانیم سالانه 12 میلیارد دلار صرف واردات کالاهای غیر ضروری مانند مبل،وسایل زینتی و .. می گردد.برای شکستن این چرخه معیوب تنها راهکار علمی تقویت عرضه کالا با رونق دادن به تولید خواهد بود که مستلزم جهت دهی سرمایه ها به سمت بورس ، بانک ها  و اوراق بهادار است  .

 4-انصاف وایثار اقتصادی : پیامبر(ص) فرمود: “یک ملک با کفر اداره می شود ولی با ظلم نه”. مصداق عمده این حدیث ظلم و بی انصافی ما ملت است نسبت به خودمان.کم فروشی، گران فروشی، احتکار و عدم توجه به کسب روزی حلال مثل یک ویروس مهلک اقتصاد را از داخل ضعیف و پوک خواهد کرد اقتصادی که شاید پول های هنگفتی در آن جابجا می شود و حجم بزرگی دارد ولی به قول معروف برکت ندارد به همین دلیل حرص و طمع  را بجای خوشبختی و آرامش به ارمغان می آورد و نمی تواند در برابر هجمه های دشمنان مقاومت کند.شاخص ترین ویژگی شقی ترین قوم تاریخ هم که در روز عاشورا آن فجایع را آفریندند به فرموده اباعبداله (ع) پر بودن شکم هایشان از لقمه حرام است .دشمن که به ما رحم نمی کند اگر خودمان هم به خودمان رحم نکنیم….تحریم دشمن مهم نیست مواظب باشیم خودمان هموطنان مان را تحریم نکنیم….

سطوح حمایت از تولید داخلی در حالت کلی عبارتند از :

1-دولت

2-ملت

که همدلی دولت وملت دراین زمینه می تواند راهگشا باشد.در حمایت از تولید داخلی همزبانی وجود دارد ولی همدلی وجود ندارد.مردم عزیز ایران مثل همیشه در اجرای منویات رهبری -در خرید کالای ایرانی هم- از دولت ومسئولین سبقت گرفته اند.در این زمینه دولت(هم به معنای خاص یعنی قوه مجریه وهم به معنای عام یعنی قوای سه گانه)نقش زیادی دارد.دولت به معنای قوه مجریه بزرگترین مصرف کننده است وباید کالای ایرانی را در عمل ونه در شعار  حمایت وپشتیبانی وخریداری کند وهمه چیز را به تحریم ها گره نزد.فرهنگ سازی نماید واز رانت واردات بی رویه جلوگیری کند.

دولت به معنای عام آن که می‌شود تمام نهادها و سازمان‌هایی که ذیل سه قوه مجریه، مقننه و قضاییه فعالیت می‌کنند و همچنین‌ نهادهایی مانند صدا و سیما وشهرداری‌ها ، همه این‌ها مخاطب این جمله رهبر انقلاب هستند. بازار وسیعی که این نهادها برای استفاده و مصرف کالا و خدمات در اختیار دارند باید در اختیار تولید کننده داخلی باشد.

استفاده از بازار دولتی برای توسعه توان داخلی امری است که در بسیاری از کشورهای دیگر تجربه شده و مورد استفاده قرار گرفته است و هنوز هم جریان دارد. این تجربه به خصوص در شرق آسیا بسیار موفق بوده است. در اکثر کشورها قوانین سخت‌گیرانه‌ای نسبت به سازمان‌های دولتی برای حمایت از تولید داخلی و ایجاد محدودیت برای خرید کالای خارجی وجود دارد.

نهادها و سازمان های دولتی علاوه بر کالاهای مصرفی و تجهیزات که به صورت مستمر مصرف می‌کنند، در پروژه‌هایی که با مدیریت آنها انجام می‌شود، می‌توانند به تولید ایرانی توجه کنند. متاسفانه مواردی را در گذشته و حال شاهد هستیم که در آن توجه به توان و تولید داخلی نشده و بیشتر کار پروژه با تجهیزات خارجی انجام شده است که ریشه این مشکل نیز در عدم برنامه‌ریزی درست است. همان چیزی که رهبر انقلاب بر آن تاکید داشتند « نگویند که ما فلان چیز را میخواهیم، الان لازم داریم، تولید داخلی‌اش نیست، ناچاریم از بیرون بیاوریم. خب، شما مگر برنامه‌ریزی ندارید؟ شما که امروز احتیاج دارید، چرا امروز میگویید؟ میخواستید دو سال پیش بگویید تا تولیدکننده‌ی داخلی فرصت داشته باشد برنامه‌ریزی کند، بسازد، امتحان کند، تجربه کند تا امروز دست شما برسد.»

می‌توان گفت که اهمیت این کار از سایر کارهایی که می‌توان در حمایت از تولید داخل انجام داد، بیشتر است. چرا که با این کار می‌توان کمک جدی برای ارتقای توان داخل انجام داد. برخی از پروژه‌های توسعه‌ای وجود دارد که اگر برنامه‌ریزی مناسب برای آن انجام شود، می‌تواند یک صنعت را در کشور ایجاد کند. برخی از پروژه‌های دیگر می‌تواند یک صنعت را احیا و یا از نهالی کوچک به درختی تنومند تبدیل کند. اما نبود برنامه‌ریزی و همچنین سختی کار و وجود جذابیت‌های خرید از خارج و راحتی این کار سبب می‌شود که این فرصت‌ها در اختیار تولید کننده داخلی قرار نگیرد. علی‌رغم اینکه در این باره قانون مصوب مجلس نیز وجود دارد اما موارد تخلف از قانون فراوان دیده می‌شود. که این امر نشان دهنده ضعف نظارت بر انجام قانون و نبود نهادی برای رسیدگی به شکایات تولید کنندگان است.